یکی از روش های قابل اعتماد برای شناسایی ملیت کسی، این است که از او بخواهید صحبت کند. زیرا وقتی کسی صحبت می کند ، می توانیم “لحن” زبان او ، یعنی لحن همراه با گفته های او را بفهمیم. به این لحن در زبان عامیه لهجه می گویند. با لهجه یک شخص می توانید بفهمید که او اهل انگلیس ، آمریکا، استرالیا و غیره است. این موضوع به این دلیل است که لهجه کاملا به ملیت یا نژاد بستگی دارد. به لهجه مردم آمریکایی آمریکن و به لهجه مردم انگلیس بریتیش یا بریتانیایی می گویند. اگر علاقه دارید تفاوت زبان انگلیسی با لهجه آمریکایی و با لهجه انگلیسی را بدانید، این مقاله را از دست ندهید.

 

لهجه آمریکایی قدیمی تر است

وقتی اولین مهاجران از انگلستان به آمریکا حرکت کردند ، زبان مشترک را در آن زمان با خود بردند. لهجه آن ها به این صورت بود که صدای r را در یک کلمه تلفظ می کردند. در همان زمان افرادی که در شهر های ثروتمند جنوبی انگلستان زندگی می کردند، به دنبال راهی بودند که با بقیه مردم تفاوت داشته باشند. آن ها شروع کردند صدای حرف r را خیلی نرم و آرام تلفظ کردند. کلماتی مانند زمستان را . به جای “win-terr”، “win-tuh”  تلفظ می کردند. از آن جایی که این افراد از طبقه ثروتمند جامعه بودند، مردم دوست داشتند که از آن ها تقلید کنند. بنابراین این روش صحبت کردن در بقیه مناطق جنوب انگلستان گسترش پیدا کرد.

 

لهجه انگلیسی بیشتر به لهجه فرانسوی شبیه است

زبان فرانسه بیشتر از چیزی که انگلیسی ها آن را تایید می کنند، زبان انگلیسی را تحت تاثیر قرار داده است. اولین بار زمانی بود که ویلیام فاتح، در قرن یازدهم به انگلیس حمله. فرانسوی نورمن را با خود آورد و آن را به زبان اصلی آن کشور تبدیل کرد. زبان فرانسوی نورمن در مدارس ، دادگاه ها ، دانشگاه ها و طبقات بالاتر استفاده می شد. بار دوم در سال 1700 بود که استفاده از کلمات و هجی به سبک فرانسوی در انگلستان بسیار مرسوم شد.  جالب است بدانید که آمریکایی ها در آن سوی اقیانوس اطلس زندگی می کردند. آن ها علاقه ای به این تغیرات لهجه نداشتند و در آن مشارکت نکردند. به همین دلیل انگلیسی های بریتانیایی شباهت های زبانی بیشتری به زبان فرانسه نسبت به انگلیسی آمریکایی دارند.

 

آمریکایی ها علاقه دارند کلمات را راحت تلفظ کنند!

گاهی اوقات آمریکایی ها کلمات را به طوری تلفظ می کنند که برای انگلیسی ها بی معنی است. مثل زمانی که آمریکایی ها افعال کامل را از جمله حذف می کنند. وقتی یک فرد آمریکایی می خواهد به کسی بگوید نامه ای برای او می نویسد،  می گوید “I’ll write them”(من او را می نویسم). یا وقتی از اون می پرسند که آیا می خواهد به خرید برود، ممکن است پاسخ بدهد “I could” (من می توانم). در انگلیس این پاسخ ها بسیار عجیب به نظر می رسند. جا انداختن فعل در آمریکایی ها ممکن است به این دلیل باشد که می خواهند سریعتر صحبت کنند و حرفاش را بزنند.  انگلیسی ها هم دوست دارند دقیقاً آنچه را که می گویند هجی کنند.

 

تفاوت های گرامری

همانطور که قبلا گفتیم، تفاوت اصلی بین انگلیسی بریتانیایی و انگلیسی آمریکایی در لهجه است. اما بعضی کلمات وجود دارند که در این دو نوع زبان متفاوت است. همچنین در نحوه استفاده از دستور زبان تفاوت های اندکی وجود دارد. در اینجا چند مورد از رایج ترین تفاوت های دستوری را آورده ایم.

 

در لهجه انگلیسی، مردم از فعل حال ساده برای صحبت راجع اتفاقی در گذشته استفاده می کنند. در واقع آن اتفاق را مربوط به زمان حال در نظر می گیرند. در لهجه آمریکایی هم این حال کامل می تواند مورد استفاده قرار بگیرد. اما آمریکایی ها معمولاً وقتی عمل را تمام شده می دانند از گذشته ساده استفاده می كنند. برای مثال فرض کنید یک شخص انگلستانی و یک شخص آمریکایی را برای ناهار به منزل دعوت کرده اید. پس از خوردن غذای اصلی، شما غذای بیشتری به آن ها تعارف می کنید. در این موقع احتمالا دوست آمریکایی و دوست انگلیسی شما می گویند: ممنون، به اندازه کافی غذا خوردم. و با این جمله تعارف شما را رد می کنند.

اما هر کدام از آن ها این جمله را به صورت متفاوتی از دیگری می گویند. به این صورت که دوست انگلیسی ش ما می گوید:

Thanks , I have had enough

اما دوست آمریکایی شما می گوید:

Thanks, I had enough

 

این یک نمونه از تفاوت های گرامری زبان انگلیسی با لهجه آمریکایی و با لهجه انگلیسی بود. مورد بعدی که می خواهیم راجع به آن صحبت کنیم مربوط به استفاده از شکل منفی فعل need است.

در لهجه آمریکایی از don’t need to استفاده می کنند. در حالی که در لهجه انگلیسی شکل منفی فعل need را به صورت needn’t به کار می برند.

 

you don’t need to come to university today

you needn’t come to university toady

 

استفاده از حروف اضافه

از دیگر تفاوت های لهجه بریتیش و آمریکایی، استفاده از حروف اضافه است. برای مثال آمریکایی های می گویند:

Saturday through Wednesday

در حالی که در بریتانیایی می گویند:

Saturday to Wednesday

یا در این جمله آمریکایی ها می گویند:

I’m going to a wedding party on the weekend

در صورتی که همین جمله را در زبان بریتانیایی به این صورت به کار می برند:

I’m going to a wedding party at the weekend

 

 

حرف آخر

همان طور که دیدیم لهجه آمریکایی و بریتیش، با هم تفاوت هایی دارند. این تفاوت های کوچک به هر کدام از آن ها طعم و عطر منحصر به فردی داده است. به طور کلی شباهت های این دو لهجه خیلی بیشتر از تفاوت هایشان است. با وجود این تفاوت هایی که وجود دارد، افراد به راحتی می توانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و به مشکلی بر نخورند. با این حال گویش آمریکایی نسبت به بریتانیایی، برای مردم جهان شناخته شده تر است. همچنین تعداد افراد بیشتری با این لهجه صحبت می کنند. به همین دلیل ویلرنو در برنامه درسی خود از این گویش استفاده می کند.